Al weer op Hato

Vanmiddag hebben we Marco met vereende krachten op het vliegtuig gezet. Hij had echt alles bij zich: boarding pass, paspoort, immigratiekaart, brief van paps en mams dat ze toestemming geven voor het alleen reizen. Maar toch: zat er zo'n ...... mevrouw bij de balie van immigratie die hem niet door wilde laten gaan. Marco probeerde nog: Maar ik heb een brief van mijn ouders.
Botweg: Nee, ga maar begeleiding halen.
Heb je het ooit zo zout gegeten?
Dus kwam hij weer naar beneden gestiefeld waar wij gelukkig nog stonden. Ard heeft gebeld met iemand van immigratie en die stuurden een intelligenter persoon. Ze bekeek de brief, zei heel slim dat het haar ook heel aardig leek dat hij weer naar zijn ouders ging en dat zij het probleem niet zag. Kom maar mee. En zo verdween hij voor de tweede keer naar boven. Konden wij nog een keer staan zwaaien.
Aangezien we geen verontrustende berichten meer kregen zijn we er maar van uit gegaan dat hij veilig en wel in het vliegtuig is beland. En inmiddels al een heel eind richting Nederland is.

Vanmorgen kwamen de jongens pas om half 11 boven water. Wij hadden ons ontbijt al op. Zij hebben in alle rust ontbeten. Daarna hebben ze geholpen om het appartement schoon te maken. Morgen komen Wouter en Vera een weekendje bij ons. Gaan we lekker veel spelletjes doen.
Maar voordat we klaar waren met schoonmaken was het kwart over 12. Ik heb nog aangeboden om even naar de baai te gaan, maar Marco had daar geen zin meer in. Dus hebben we nog maar weer eens een broodje gegeten met roerbak-ei. Waarna het al tijd werd om naar Hato te gaan.

Vanavond heeft Wim (van Veeris) nog geholpen om een paar lastige platen aan te brengen bij het appartement. Hij had er zelfs een steigertje bij! Morgen komt hij weer een uurtje. Dan zijn we al een heel eind met de laatste platen. Het zijn allemaal kleine stukjes die eerst goed uitgemeten moeten worden. Mannenwerk, zullen we maar zeggen.

Ik heb vanmiddag nog even geskyped met mijn ouders. Leuk hoor om dan via de camera ook even hun nieuwe huis te kunnen zien! Ook Thijs en Ellen hebben mee gekeken. Die vonden het erg raar dat opa en oma in een vreemd huis wonen, nu.
Gelukkig gaat het allemaal goed, na de operatie. 't Is even afzien met een nekkraag om. Wat een mazzel dat het in Nederland geen 30 graden is :)
Laten we hopen dat jullie die zomer over een half jaartje bij ons op kunnen halen, papa en mama.