Pittige wandeling

Na een tamme ochtend, Ard was nog weer op pad geweest om de verzekering te regelen voor mijn auto (wat klinkt dat!), Theo volgde de Tour, de rest vermaakte zich op een andere manier met laptops. En ik had de koelkast uitgesopt. Dat was wel nodig, want er was een flinke scheut limonade doorheen gegaan. Gelukkig kunnen de mieren de deur van de koelkast niet openkrijgen, anders hadden ze daar een groot feest gevierd.
Maar goed, na de ochtend werd het tijd voor wat actie. Ard wilde Theo, Arjan en Ellen het pad laten lopen dat hij zondagmiddag met Theo had gelopen: van Boca Sami naar Vaerssenbaai.
Thijs wilde eigenlijk ook wel mee. Je zal de jongste maar zijn....Dus ik opperde dat ik dan ook maar mee zou gaan lopen. Ard zou ons dan bij Boca Sami eruit zetten en zelf doorrijden naar Vaerssenbaai, zodat we niet weer terug hoefden lopen.
Bij Boca Sami moesten we gelijk door een soort kreek. Het water zag er een beetje vies uit, maar we deden net of ons dat niks kon schelen.
Het duurde 10 minuten voordat we met z'n allen het watertje overgestoken waren. Theo stond ons op te jutten, die vond het veel te lang duren.
Het was een beetje klimmen en klauteren, niet heel erg, maar het was natuurlijk wel knap warm. Tussen de bomen en de rotsen, dan vlaagt er weinig wind.
En veel stekelige planten. Dat vond Thijs het ergste. "Ik ben nog maar klein" jammerde hij (ja, ja, dan wel he). Maar bovenaan, helemaal hoog op de rotsen, vond hij het toch ook wel mooi. Ik hield mij hart vast. Je loopt dan over een randje waar loodrecht naar beneden de rotsen zijn, zodat je het gevoel hebt dat je naast het water loopt, maar dan heel hoog. Echt heel hoog.
Theo en Ellen, onze hardlopers, waren ver vooruit. Thijs hield ik bij de hand, wat hij ook best wilde en ik zei tegen hem: ik heb nog geen plons gehoord, dus ik denk dat het wel goed is gegaan met Theo en Ellen.
Arjan liep een klein stukje voor ons uit, die had ik nog in het vizier. Van hem verwachtte ik sowieso geen gevaarlijke toeren.
Maar uiteindelijk, na 50 minuten wandelen, kwamen we beneden bij de baai. De bewaker, bij de ingang van de baai, applaudisseerde voor ons.
Ard heeft nog even met de kinderen gesnorkeld. Aangezien de stoelen erg duur zijn bij Vaerssenbaai, zijn we maar kort gebleven (zunige Hollanders) en heb ik even op de tas gepast, zittend op een handdoek in het zand.
Hilde, je zult Vaerssenbaai niet herkennen. Het is erg opgeknapt, heel mooi. Maar duur. Dat is dan weer jammer.
Op de terugweg zagen we een stel koeien langs de weg lopen. Daar moet je hier ook niet gek van opkijken: koeien, geiten, soms een ezel, het loopt hier allemaal gewoon langs de kant van de weg. En dan hoop je maar dat ze niet ineens oversteken. Meestal gaat het goed.

Haha, wat grappig, er lopen wandelaars voorbij! Dat zien we hier nooit!

Daarna zijn we nog maar even naar onze eigen baai (moet je mij horen...) gegaan. Heerlijk opgefrist in de zee.
Vanavond na het eten hebben we Ard z'n auto naar de garage gebracht. Er moest nog het een en ander aan gebeuren, dat kan mooi de komende 2 dagen als Ard met Theo en Arjan naar Bonaire is.