nog 1 opgeslagen verslag....

Donderdag 12 januari
Gister heeft de tegelzetter afscheid genomen. Leuke man was dat. Met zijn hulp. Als er nog iets was mochten we gerust bellen, zei hij. Hij weet nog niet eens dat hij straks het appartement nog mag tegelen. Waarna hij mij een hand gaf en de kinderen ook. Het ziet er allemaal keurig netjes uit.
En vervolgens niks meer, hè! Geen aannemer, geen schilder, geen elektricien. Zo frustrerend. Ook de UTS-man, die een kabel kwam trekken, heeft de draadjes achter gelaten. En dat was het. Geen internet, dus. Voordat die kabel getrokken was, was het ook nog spannend. Die man kwam. Ging aan het prutsen met een kabel. Kwam toen bij mij: weet u waar die kabel erin moet?? Nou nee, zo te zien aan de goot die uw collega’s gemaakt hebben moet het ergens aan de zijkant zijn. Maar wij wilden het graag in het berghok. Hij kijken: nee, dat kan niet, er is geen loze leiding meer.
Tja, dan zal het toch ergens bij die andere gaten zijn.
Het probleem was dat de kabel er niet door wilde. En toen we in de woonkamer gingen kijken bij de doos waar de kabel uit moest komen, zagen we het ook wel: erg vol met cement. Dat ging hem zo niet worden. Zei de man: Ja, dat moet eerst schoongemaakt worden. Dat gaat mij zoveel tijd kosten. Dan kom ik wel een andere keer terug.
Ho, dacht ik. Zo gaan we dat niet doen. Behulpzaam heb ik een schroevendraaier gezocht en ben begonnen met bikken. Want, zei ik, we hebben al lang genoeg gewacht op internet. Nu moet het ook gauw iets worden. In 5 minuten hadden we het cement eruit. De man was blij verrast dat toen de kabel er makkelijk doorging. Toen moest ik nodig naar school om de kinderen te halen. Met de hoop in mijn hart dat het internet aangelegd zou zijn als ik terug kwam.
Nee, natuurlijk. De vogel was gevlogen toen ik weer thuis was. De draadjes staken uit de muur, dat wel.
Arjan had met een groepje van zijn klas een docu gemaakt. Daar waren ze de hele middag mee bezig geweest. Komende dinsdag moeten ze daar een presentatie van geven. Ze doen het over de Ride of the roses. Ik wist helemaal niet wat dat was. Dacht dat dat een film was ofzo. Maar goed, aan het eind van de middag hadden ze daar nog informatie over. Om een uur of 7 konden we hem ophalen. Helemaal op Jan Sofat, aan de andere kant van de stad. Ard ging hem ophalen, en voor die tijd zou hij nog Margriet ophalen bij het Hilton. Die had weer een vlucht naar Curacao gehad (en volgende week weer, en die week daarna ook weer!).
Jan Willem zou komen na zijn werk. En Ruben kwam misschien ook nog wel. Jan Willem was er al om goed 6 uur. Die hebben we even volgestouwd met macaroni. Daarna is hij begonnen met de handgrepen aan de keukenkastjes te zetten. Ik ben blij dat hij dat gedaan heeft. Want ik moest aan de onderkant een kastje openmaken om daarna de la open te kunnen maken. Zacht gezegd, niet de handigste manier. Nu zitten ze er netjes aan. Perfect in het midden.
Nadat Thijs en Ellen in bed lagen, ben ik begonnen met het in elkaar zetten van de kast van Ellen. Zonder handleiding. Hij is in elkaar gekomen, maar hier en daar heb ik een slippertje gemaakt: zo kwam ik er achter dat het niet zo makkelijk was om de poten er onder te maken toen de rest van de kast in elkaar zat. Maar ik had de deuvels gezien, dus, hup, poten eronder gedouwd, klaar. Maar toen hield ik nog 4 grote schroeven over: die moesten er ook nog bij. Logisch, maar ja, ik ben geen timmerman. Dan kun je met een inbus maar hele kleine slaagjes maken. Gelukkig heb ik veel geduld. De grootste blunder was wel dat ik de boven- en de onderkant aan de zijkanten vast had geschroefd. En vervolgens de achterkant erop legde en vastspijkerde. Het zag er keurig uit. Mooi wit…. Die kant moest natuurlijk aan de binnenkant van de kast komen, en niet aan de buitenkant. Ik had geen zin om al die spijkertjes er weer uit te peuteren. Ard vond dat het zo niet kon. Maar ik zei: hoe vaak kijk jij in Ellen haar kast. Toen was hij stil. En als je hem maar vol hangt met kleren zie je er niet veel van. Voor de rest vind ik het best knap dat ik het tot en met de deuren voor elkaar gekregen heb.
Toen was Ruben ook gekomen en gingen we even koffiedrinken. Die jongens vonden het erg leuk om de verhalen van Margriet aan te horen. Ze hebben een uitnodiging gekregen om de volgende keer langs te komen in het Hilton om met de piloten te kunnen spreken. Helemaal leuk.
Ard heeft de tweede wc opgehangen. Na een waterballet is het toch nog goedgekomen. Maar de kinderen durven er nog niet op te gaan zitten.
En toen was het wel tijd om de sateetjes in de pan te gooien. Die we gezellig met elkaar op hebben gegeten. Zittend op de porch…..
Vandaag was het onrustbarend stil. We hadden nu 3 hele dagen geen aannemer gezien. De elektricien was niet te bereiken. Wat wel te begrijpen is, want hij heeft zijn telefoon bij ons laten liggen. Ard heeft daarom vanmiddag de architect maar weer gebeld. Die was laaiend dat het zo ging. Hij heeft gepraat met de aannemer. Daarna belde hij Ard weer terug. Met een strakke planning. Morgen wordt de badkamer verder gedaan. De muren moeten aangesmeerd en geverfd. Dan kan hij de voorporch verven gaan. Wij gaan zelf de gaatjes dichtsmeren, binnen. Maandag komt dan de steiger en wordt de kamer gedaan. Het dak moet nog met primer. Dan kan het echte verfwerk gedaan. En dat 2 keer, denk ik. Volgende week moet het klaar zijn. Ik hoop van ganser harte dat de architect inderdaad zoveel invloed heeft dat dit gaat gebeuren.
Omdat er toch niemand was ben ik vanmorgen lekker nog een bakje koffie gaan drinken bij Margriet. Morgen is Ellen vrij. Had ik haar beloofd om samen naar Zuikertuintje te gaan, waar zij dan een poosje op de laptop mocht. Maar ja, nu moeten we thuisblijven voor de werkmannen. Gaan we morgenavond maar even. Eerst Arjan weer ophalen van Jan Sofat en dan de stad nog even in, met zijn drieën. Koopavond kennen ze hier niet, maar het is toch altijd wel gezellig. En Zuikertuintje is tot 8 uur open. Gelukkig vond ze dat een goede deal. We zullen ons thuis ook wel vermaken. Er is nog wel wat te doen….