Ard is weer naar Nederland

Mensen, het is zo leuk om jullie berichtjes onder onze blogs te lezen. Net of je er toch nog een beetje bijhoort, in Nederland, voelt het niet zo heel ver weg.
Dat heb je er van, he, als je zo nodig op Curacao wilt wonen....Het went hier best al goed, maar een stukje van je hart laat je wel achter, natuurlijk.
Ard was al weer voor dag en dauw weg, vanochtend. Die dacht: als ik dan toch nog hier ben, dan wil ik ook zoveel mogelijk doen. Maar de bank(en) werkten niet mee, dus hij kon niet genoeg geld opnemen voor de pick-up (tot mijn grote opluchting). Voor de autofreaks onder ons: de pick-up is een Mitsubishi L200, als ik het goed onthouden heb.
Dus die is voor de helft betaald, de rest komt volgende week als Ard weer terug is op het eiland. Hij blijft netjes bij de garage staan. Dan is de verzekering ook geregeld.
Zo kwam Ard om een uur of 11 terug met een kleinere auto van Daniel, waar hij altijd een auto huurt. Een wat oudere auto. Beetje gehavend binnen en buiten. Dus als ik eens een foutje maak, zie je dat ook niet meteen....Trek niet te hard de deur dicht, dan heb je het handvat in je handen enzo. Om de deuren open te krijgen moet ik ook heeeel hard op de knopjes duwen van de afstandsbediening (die doet het dan weer wel) en het is een automaat. Het mag dan wel makkelijker zijn, je moet er wel even aan wennen.
Volgens Theo is het een Dodge....
Daarom ben ik maar aan het stuur gaan zitten toen Ard naar Hato ging. Kon ik vast wennen met hem naast mij. Leek me wel zo verstandig.
Alles ging goed. Ik ben nog even meegelopen naar binnen. Toch wel raar om dan hier te blijven en Ard te zien vertrekken. Op Schiphol ben ik dat wel gewend, inmiddels.
Aangezien ik nog wat boodschappen wilde doen bij La Curacao (een mix van Action, Xenos en de Blokker, reed ik daar meteen heen. Al helemaal trots op mezelf dat dat zo goed ging. Dat ik de weg wist en het autorijden prima lukte. Zette ik de auto netjes in een parkeervak. Kreeg ik het sleuteltje niet meer uit het contact!! Echt weer iets voor mij.
Met geen mogelijkheid. Ik heb nog 3 keer geprobeerd te starten. Dat ging goed. Maar dat sleuteltje kreeg ik er niet meer uit.
Toen ben ik teruggereden naar huis. Onderweg kwam ik langs de Centrum. Daar moest ik ook nog zijn. Toch nog maar even geprobeerd of die magische sleutel daar wel eruit wilde: helaas, nee.
Op naar huis. Ik had 2 mogelijkheden: Ard bellen, die was toch nog niet vertrokken. Of Daniel, van wie die auto is. Gelukkig had ik net van Ard het telefoonnummer gekregen.
Alles in mijn hoofd tegen elkaar afgewogen: toch Daniel maar bellen, die kan het beste weten hoe het zit.
Natuurlijk was het heel simpel: de sleutel niet te ver terugdraaien.
Theo lachte zich een ongeluk. Die heeft toch al niet te veel vertrouwen in mijn rijkunst. Maar we zullen wel zien als hij rijden gaat.....Wie het laatst lacht, lacht het best.
De kinderen vermaakten zich weer opperbest in het zwembad. Hadden helemaal geen zin om naar de baai te gaan. Dus zei ik: dan ga ik nu nog maar weer naar La Curacao, voor het een en ander. En naar de supermarkt.
Stond ik voor de tweede keer bij La Curacao, geparkeerd, sleuteltje uit het contact!! Stap ik uit, doe ik de auto op slot....Zie ik dat de winkel dicht is. Waarom kon ik niet ontdekken, maar alle luiken zaten naar beneden. Had ik niet gezien, die eerste keer dat ik daar stond. Zo, dan voel je je knap onnozel!
Weer terug naar de supermarkt. Wat een geluk dat ik daar nog heen moest.
Thuisgekomen had ik nog een stukje van de middag over om even bij te komen.
Aan het eind van de middag moest ik nog de was ophalen bij de chinees. Dat viel ook niet mee. Mijn chinees is niet om over naar huis te schrijven en mijn papiaments ook niet. En Nederlands viel voor hun niet mee. Het ergste was dat ik het briefje thuis was vergeten, zo'n bonnetje met een nummer. Ik was nog bang dat ik het dan niet meekreeg, maar dat viel mee. Onze zak met was lag vooraan, dat kon ik aanwijzen, want ik zag onze handdoeken door het plastic heen. En het hoogzwangere chinese mevrouwtje kon mij duidelijk maken dat het ook al betaald was. Ik had wel medelijden met haar, want het was, geloof ik, best zwaar allemaal: al die was in de warmte met zo'n buik!

Ard heeft de jongens een beloning in het vooruitzicht gesteld bij goed gedrag, komende week: een dagje mee naar Bonaire. Theo en Arjan, natuurlijk. Waarop Thijs in snikken uitbarstte: hij wilde ook naar Bonaire. Maar Ard moet dan verschillende adresjes bij langs voor de CHE. Theo en Arjan kan hij dan wel op een strand parkeren, maar Thijs niet!
Dus voor Thijs en Ellen moeten we nog iets anders bedenken: de stad in en een ijsje eten, ofzo.

Overigens hebben we hier met elkaar veel minder medicijnen nodig dan in Nederland. Niemand gebruikt hier tabletjes/spray/puf voor allergieën, alleen 's morgens wordt er Concerta geslikt, maar Ritalin is niet nodig aan het eind van de middag (alhoewel dat misschien de komende week geen overbodige luxe zal zijn....) en ook melatonine hebben we bijna nog niet nodig gehad!
We hoopten ook dat het zo zou gaan, maar dat moesten we eerst wel afwachten.