Stage-opvang

Voor de verandering had ik de powerpoint weer eens gemaakt voor de dienst. Er werd een preek gelezen en diegene vroeg gister of ik dat nog wilde doen. Natuurlijk, alleen had ik het beter iets eerder in de week kunnen weten. Maar goed, het is gelukt. Alleen slaap ik dan zo onrustig omdat ik bang ben dat ik iets vergeet of fout gedaan heb.
Overigens ging het prima. Het was een erg mooie preek over "is God een werkelijkheid in mijn alledaagse leven". Aangezien je met kinderen met ADHD (enzo) alle dagen erbij bepaald wordt dat het niet vanzelf gaat, ben je blij dat je een Vader in de hemel hebt die bij je is en voor je zorgt. En Die ook de Vader is van jouw kinderen en voor hen zorgt, wat ze ook doen en meemaken in hun leven.
Even goed is het fijn om zo'n preek te horen. Daar kan ik zo blij van worden.
Na de dienst en na het koffiedrinken in de kerk, gingen we door met koffiedrinken hier thuis. Het was hier stage-opvang. Zo noemen ze dat. Het betekent dat alle loslopende mensen in de kerk mee mogen naar dat adres. Ook als je werkt of vrijwilliger bent of zoiets. Het was erg gezellig met al die mensen hier. Een stuk of 13. Met z'n allen buiten onder de parasol. Er was ook een pleegkind van Hebron mee, die sloot lekker aan bij onze jongens. Ze hebben een paar uur over Blue Bay gestruind. Verder kwamen de jongelui ook allerlei gezamenlijke kennissen op het spoor: heb jij in de klas gezeten bij die-en-die? O, en ken jij dan ook.....
Aangezien dominee Corné gevraagd had om namen en adressen te inventariseren, zag ik ook bekende achternamen. En zo kwam ik er achter dat ik de vader en moeder van een vrijwilliger van Veeris kende. Haar vader woonde bij ons in de straat, vroeger. Heel grappig.
Er is een meisje dat stage loopt voor de Calo, een au-pair, een ICT-er, vrijwilligers van Hebron/Veeris, Ruben uit Zeewolde, nog een jongen die werkt voor een Nederlands bedrijf, het is echt van alles en nog wat. En dat maakt het heel boeiend. Ellen en Thijs bewegen daar moeiteloos tussendoor, heerlijk al die aandacht, vertellen her en der hun eigen verhalen.

Om kwart voor 2 vloog een KLM-toestel laag over Blue Bay: yes, daar is Margriet. En ja hoor, zo'n anderhalf uur later belde ze dat ze in het hotel was. Voor kerktijd hebben we haar opgepikt. Ze heeft bij ons gegeten en daarna mocht Ellen met haar mee, een nachtje slapen in het hotel. Morgenavond mag ik bij Margriet slapen. (Ard denkt dat hij zich ook wel een avond en een morgen redt met de kids) En dat is natuurlijk echt luxe!!