tijd voor veel ineens,,, er is veel gebeurd...

lieve mensen,

het is een tijd stil geweest en dat had verschilende redenen. We hadden en hebben geen internet thuis op het moment, de verhuizing was hectisch en druk en we zijn eens flink in de slag geweest met de aannemer. Het waren drukke en hectische dagen, we zijn er nog niet maar er zit weer een duidelijk stijgende lijn in. Hoog tijd om weer eens even bij te praten en jullie verslag te doen...

Maandag 2 januari
Dan denk je: Oké, nu gaan ze vandaag hard aan het werk, de bouwvakkers. Oud en nieuw is geweest, het weekend voorbij, verven, tegels zetten, elektriciteit klaarmaken…. Tot onze grote ergernis kwam er alleen 1 schilder opdagen en de elektricien, ergens halverwege de ochtend. De aannemer was niet telefonisch te bereiken. Het toppunt! De wolken stoom zouden bijna te zien zijn in Nederland.
Maar goed, er was genoeg te doen voor ons. Ard heeft met Theo en Arjan onze kledingkast in elkaar gezet. Een enorme Pax-kast van Ikea, van Marktplaats. Toen Ard hem ophaalde, ergens in maart, stond hij al half uit elkaar. Nu moest de puzzel dus gemaakt worden. Het ging best goed, al waren we een halve dag verder voordat hij helemaal in elkaar zat. Vervolgens kon ik de koffer uitpakken en onze kleren een plekje geven. Alleen de judopakken kon ik niet meer kwijt. Dus die moeten toch maar ergens bij de jongens op de kamer.
De moeder van Thijs zijn vriendje belde om te vragen of Thijs mee wilde naar de baai. Thijs wilde wel en Ellen wilde ook heel graag. Dus die twee renden de auto tegemoet toen ze er aan kwamen. En voordat ik er iets aan kon tegenhouden hadden ze al gevraagd of Ellen mee mocht. Geen enkel probleem. Om 5 uur werden ze weer thuis afgeleverd. Rozig van de zon en de hele dag buiten spelen. Vol enthousiaste verhalen. Heerlijk.
Ondertussen was de wc nog niet opgehangen. De jongens lopen dan gewoon de bosjes in, maar dat kan ik niet, hoor. Dus piesen bij de baai…. Niet handig. Thijs maakt er een sport van: Hoe hoog kan ik plassen, en ja!! Ik kan poepen in de bosjes. Huh?? Waarmee heb je je billen afgeveegd? Tja, denkt Thijs, als je daar je grote boodschap moet doen, dan hoef je niet je billen af te vegen. Soort van survivallen. Hmm, ben ik het niet helemaal mee eens. Maar toen halverwege de middag er nog niemand anders op was komen dagen, heeft Ard zelf de wc opgehangen. Alles was er wel klaar voor, behalve dat er geen tegeltjes zitten. Precies op het goede moment kwamen Simon en Wim, handige klusmannen. Met vereende krachten hebben ze toen de kozijnen erin gezet en de deur opgehangen. Perfect recht en waterpas. Zodat we nu ongestoord op de wc kunnen zitten, bij het romantische licht van een kaars, want er is nog geen licht.
De elektricien verdween om kwart voor 3, nadat hij de hele ochtend een geul had staan bikken van de weg tot aan het huis. Aangezien de grond hier keihard is, is dat best een hele klus. Daarna had hij geen kabel (zegt hij) dus moest hij die eerst gaan kopen. Waarna hij niet terug kwam. Volgens de schilder komt hij morgen weer om de kabel te leggen. Ja, je moet hier wel geduld hebben.
Ard heeft nog een paar rolgordijnen opgehangen. Heel slim heeft hij bij een lat 2 gaatjes aan elke kant gemaakt, zodat hij die maar boven het raam hoeft te houden, gaatjes boren en dan ophangen dat gordijn. Het zou handig zijn als je dan gelijk de stofzuiger erbij kunt houden, maar dat gaat niet omdat we niet zoveel stopcontacten hebben. We hebben één verlengsnoer naar het huis, daar zit dan een stekkerdoos aan en daarin een bouwlamp (voor ’s avonds) de koelkast, de waterkoker en de stofzuiger. Of de boormachine. Maar niet allebei….
Tot onze verbazing begon ook de coating in de hoeken van Theo’s kamer los te laten. Nu zagen we bij daglicht ook wel dat er erg veel putjes en bobbeltjes in zaten. Daarom gaan we toch maar een keer de hele vloer polijsten met een goede machine, want deze heeft erg veel kuren. De aannemer mag zorgen voor een machine die het wel doet. En dan toch maar kamer voor kamer opnieuw. En dan de coating dun in een paar laagjes, dan zal het wel goed gaan, want bij Arjan en bij ons is het wel goed.
Uiteindelijk, aan het eind van de middag belde de aannemer. Ja, ik hoorde dat het niet zo lukte met de elektricien. Ard heeft op een nette manier stoom afgeblazen. En nu hopen we dat hij snapt dat hij als de wiedewapper moet zorgen dat dit huis af komt. Volgens afspraak.
Toen Thijs en Ellen om kwart over 5 thuis kwamen ben ik nog met alle vier naar het strand geweest. Even lekker zwemmen en dan douchen, want dat kan natuurlijk ook niet thuis.
Ard was nog even naar Jan Willem om een stuk aanrechtblad in tweeën te laten zagen. De keuken ziet er erg mooi uit. Eiken aanrechtblad. Dat heb ik vanavond nog in de olijfolie gezet. Nu nog een gasfles. Dat moet morgen ook gebeuren. Dat doen we via de connectie…. Er moet dan ook nog iets meezitten.
Zo zitten we dan met onze rosé tegen de kale muren aan te kijken op de kale vloer…. Maar met wc!

Dinsdag 3 januari
Een dag vol emoties. In de eerste plaats was er om 8 uur de tegelzetter. Die ging aan het werk. Dat heeft hij volgehouden tot half 7….Toen was de badkamer zo’n beetje betegeld en het stuk achter de wc zelfs gevoegd. Heel fijn, al was het nog fijner geweest als hij dat zaterdag had gedaan. Dit terzijde. Vervolgens duurde het vanmorgen tot half 10 voordat de aannemer kwam, met een schilder. Ik veronderstelde dat ze nu dus hard aan de gang zouden gaan. Niets was minder waar. Voor ik er erg in had was de aannemer weer verdwenen en liep de schilder op zijn dooie gemakje rond het huis. Op zoek naar zijn spullen waar niemand aan had gezeten. En toen ging hij tot mijn stomme verbazing de voorporch schilderen, het plafond. Alsof wij daar nu het eerst op zitten te wachten. Ard was inmiddels allerlei klussen aan het doen, dus die had de aannemer gemist. Toen hij hem aan de telefoon had zei de aannemer dat hij er zo aan zou komen, om de deuren en kozijnen erin te maken. Ard gauw naar huis. Geen aannemer. Bellen, bellen, niet te pakken te krijgen. Ondertussen gingen wij maar rolgordijnen ophangen. Moest toch ook gebeuren. Ook de elektricien kwam maar niet. De stroom konden wij dus ook wel op onze buik schrijven voor vandaag. Eindelijk, aan het begin van de middag kreeg Ard de aannemer weer aan de telefoon. Toen barstte de bom. Ard was laaiend. En terecht…. Als er dan gezegd wordt dat het eind december klaar is, in elk geval binnen. Het lukt niet, maar wij verhuizen wel. Dan verwacht je toch dat er dan eerst zo snel mogelijk gezorgd wordt dat alles klaar komt. En niet dat er 1 mannetje een beetje een plafonnetje buiten staat te schilderen. Ard zei: Je laat me gewoon in de stront zakken!! Boem, hoorn werd er op gelegd. Ard verwachtte toen niet dat hij direct zou komen, dus die ging nog achter een gasfles aan. Maar die schilder, een geniepig verklikkertje, belde naar de aannemer dat Ard weg was. Ik kon het niet zo snel horen in het Papiamentu, maar even later begreep ik het wel. Daar kwam de aannemer en die begon met de schilder de boel in te pakken. Waarop ik nog een poging deed om de boel te redden. Dat het ook wel vervelend was voor hem. Maar dat het ook wel erg lastig was voor ons, in een huis zonder elektriciteit, zonder badkamer enzo, dat het nog lang niet klaar was. Ik dacht: men vangt meer vliegen met stroop dan met azijn…. Maar hij was niet te vermurwen. Hij wilde niet zo door Ard toegesproken worden. Hij deed zo zijn best. Hij was de hele maand december hier bezig geweest. Waarop ik ja en amen knikte, hoewel ik mijn bedenkingen had. Er hadden elke dag hier mensen rond gelopen, dat wel. Maar het had veel verder kunnen zijn. Als ze ook een beetje harder door hadden gewerkt. Inmiddels hadden wij al wel in de gaten dat hij al weer in andere projecten zat. En nu kwam hij in de knel met zijn planning. Hij vertelde dat hij de architect had gebeld om te zeggen dat hij hier niet meer kwam. Hij was net van plan om zijn mensen morgen weer hierheen te laten gaan, die hadden nodig een paar dagen vrij gehad. Maar nu moesten ze weer verder. Ja ja! Wij zijn ook niet van gister. Ard had al gevist bij die schilder waar zijn collega’s waren, waar ze aan het werk waren en in zijn onnozelheid vertelde hij waar ze bezig waren! Niks niet vrij. Goed, dit was zijn verhaal, ik had het mijne. Ik zei dat het zo toch niet kon blijven. Nou ja, misschien kwam het nog wel goed. Ard moest maar naar de architect bellen. Dan konden ze via hem een afspraak maken om met elkaar om de tafel te gaan zitten. Hij had er geen zin meer in. Eind van het liedje was dat hij verdween met zijn schilder, zijn spullen, zijn steiger. Kwam hij Ard nog tegen op het park…
Ard: “was ik bijna thuis zie ik daar ineens Siki rijden met een afgeladen pickup met spullen van Marlon en ladders en de jugs… ik reed naar de linkerkant van de weg zodat hij me wel moest zien en stopte de auto. Zonder verblikken of blozen reed hij slalommend om me heen en verdween richting de uitgang van het park… dat ging mis.. als een dolle ben ik gekeerd en achter hem aangereden. Vlak bij de uitgang heb ik de rijbaan tegen het verkeer in genomen en kon hem zo blokkeren bij de security.
Stoer uitgestapt en naar hem toegelopen maar hij hield zijn raam en deur stijf dicht… wilde me niet eens aankijken… toen ik volhield maakte hij een gebaar als ‘bellen’ dus ik zei ‘echt niet…. Je neemt je telefoon al dagen bijna niet op…’ Maar hij wilde niks zeggen dan: bel Marlon…. (de architect). “
Dat deed Ard. Eerst kreeg hij hem niet te pakken. Later wel. Die hoorde het allemaal rustig aan. Wist nog van niks. Had al wel een vermoeden, want hij had de vrouw van de aannemer gesproken. (Ze zijn familie…) Daardoor wist hij dat de aannemer te veel werk aangenomen had en in de problemen was gekomen. Wat wij dus ook al dachten. Maar hij gaf ons groot gelijk. Zo kon het niet. Morgen komt hij langs om te kijken en dan gaan ze een planning maken hoe het verder moet. Wat het eerst af moet enzo. Ai ai ai. Wat een toestand. Gelukkig waren de kinderen hier allemaal niet bij, die had ik bij de baai gebracht. Ellen bij haar nieuwe vriendin. De jongens naar het strand. En het was met de gasfles ook nog niet gelukt, want ze zijn weer eens op, op het eiland. Ook de kleine, maar als er morgen een is, dan zijn wij de eerste die een krijgen, en anders overmorgen.
En toen….. kwam de elektricien. We zijn er nog steeds niet goed achter hoe het allemaal werkt. Vrolijk fluitend kwam hij met zijn hulpje kabels trekken. Alsof wij niet met smart zitten te wachten op stroom. Liet ik gister ook nog de bouwlamp kletteren: kapot. Nu redden we ons met een lamp op 220 en één op 110 volt.
O, dat is pech, springt die ene ook nog stuk! Moet ik zo even een nieuwe lamp zoeken.
Morgen hebben we echt stroom, zei de elektricien. Hij vertelde meteen dat hij pas morgenmiddag komt. Waarschijnlijk heeft hij ook nog andere projecten. Al met al een vreemde constructie van werken. En het vervelende is dat ze Amerikaanse stopcontacten hebben geplaatst. Toen we daar achter kwamen was het al te laat. Voor sommige dingen gaat Ard een andere stekker op het apparaat zetten, en voor sommige dingen kunnen we ons wel redden met een verloopstekker.
Moraal van dit verhaal: bezint eer ge begint met bouwen op de Antillen. Ik weet niet wat ik had gedaan als ik alles van te voren had geweten….

Woensdag 4 januari
Nu weten we weer waar we aan toe zijn. Vanmiddag is de architect geweest. Die is eerst met de aannemer door het huis gegaan. Samen hebben ze alles bekeken. En daarna is hij met Ard alles bij langs geweest. Toen hebben ze een planning gemaakt. Hij vond gelukkig ook dat er te veel niet af was, wat wel af zou moeten zijn. Het lag dus niet aan ons. Morgen wordt de badkamer verder af gemaakt. Alle tegeltjes zitten erin. Ook op de vloer. Morgen voegen. En daarna gaat de tegelzetter gelijk door met de andere badkamer.
De elektricien heeft de stroom erop gezet. Alleen niet 110 volt op de stekkerdoos bij de keuken, terwijl dat wel moest voor de koelkast. Nu hebben we een verlengsnoer naar de buren en hopelijk komt hij morgen om dat in orde te maken.
Dan wordt met gezwinde spoed Ellen haar kamer klaar gemaakt. Vanmiddag heb ik daar de vloer geschuurd. Mijn armen en handen voelen niet zo fijn. Wat krijg je daar spierpijn van. Maar goed, aan het eind van de middag heeft Ard daar nog wel een laagje coating overheen gegooid. Als het goed is, moet het nu goed zijn… Als dan morgen de muren zijn gedaan, de lamp opgehangen kan worden, de rolgordijntjes er weer in, dan kan ze daar morgen avond lekker slapen.
O ja, en de deuren gaan er dan ook eerst in, morgen. Ook wel handig! Daarna gaan ze in de kamer de muren doen: gaatjes dichtsmeren, schuren enzo.
Verder moeten de pilaren gedaan worden en andere stucwerk, zodat het er netjes uitziet en de verf er binnenkort op kan. Eind volgende week zou het dan klaar moeten zijn. Maar als we niet deze crisis gehad hadden, hadden we misschien nog wel 2 maanden in het stof gezeten. Nu is het een week afzien (als dit wel goed gaat…. Eerst zien dan geloven) en dan kunnen we echt opbouwen. Daarna het appartement nog. Al wil de architect daar morgen wel mee aan de gang gaan. Dan kan hij gelijk een oogje in het zeil houden.

Ellen was vandaag nog bij haar vriendinnetje Sam. Af en toe komen ze dan hier even kijken. Leuk hoor, zo dichtbij. En de jongens heb ik om kwart voor 11 naar de baai gebracht. Het was niet zulk mooi weer (alhoewel Theo nog wel verbrand was op zijn schouders) maar ze hebben zich erg vermaakt, daar. Wat ben ik blij dat ik dat doosje boeken van de bieb heb meegenomen. Voor 14 gulden een hoop leesplezier gehad. Na de vakantie lever ik ze in bij de schoolbieb van de Albert Schweitzer. Nu leest Theo een boek van Toon Kortooms, waar ik ook erg fan van ben. Mijn kinderen eten turf. Hij vindt het helemaal geweldig. Dus als we de boeken allemaal tevoorschijn hebben gehaald zal ik hem eens dokter Angelino laten lezen, en: Patertje Pispaal. Lekkere Brabantse humor.
Arjan leest anders haast geen gewone leesboeken, maar nu wel. Tja, als je geen internet hebt moet je wat anders verzinnen. Erg leuk hoor, als ze zo aan het lezen zijn. Aan de baai dus ook.
Aan het eind van de middag ben ik ook naar de baai gegaan, even zwemmen, daarna douchen. Toen met de kinderen naar Kooyman: verf halen voor de Ivar-kasten. Kan ik nu mooi doen, als ik toch nog niet verder kan, binnen. En de kastjes zijn nu nog uit elkaar, dus dan verft lekker makkelijk. Dan ziet het er straks allemaal weer netjes uit.
De gasfles is nog niet gekomen, dus ik moest nog gauw wat anders verzinnen. Gister hadden we al pizza gegeten en de restjes uitgedeeld aan de elektricien, zijn hulpje en de tegelzetter. Nu hebben we broodjes gezond gegeten: met sla, paprika, komkommer, kaas en ham. Heerlijk! De kinderen zitten dan ook erg goed te eten. Dus dat kan best voor een keer.
Daarna moesten we in het donker nog de spullen voor school opzoeken. Uniformen, natuurlijk onder uit de tassen. Dichte schoenen. Schoolbekers. En gymkleren voor Theo en voor Thijs. De tassen lagen nog redelijk voor het grijpen.

Donderdag 5 januari
De kinderen moesten weer naar school, vandaag. Ard was gister al weer aan het werk geweest. Het was even slikken, zo vroeg uit bed. Maar toen Ard met de kinderen vertrokken was en ik de eerste troep opgeruimd had, ben ik even met mijn potje thee op de porch gaan zitten. Krant (van gister) erbij. Zo zag ik de zon opkomen. Dat is dan wel erg mooi! We hebben hier een geweldig uitzicht.
Om 8 uur was de tegelzetter weer present. Die stortte zich, met zijn hulp, weer op de badkamer. Alles is nu gevoegd, we mogen gewoon in de badkamer lopen. Morgen nog een randje tegels op de kopse kant van het muurtje tussen de wc en de douche. Daarna kan de douche erin, de wasbak enzo.
Met veel moeite hebben ze vandaag 2 deurkozijnen erin gekregen. Nu moeten er nog 5….. Hopelijk lukt dat morgen. De elektricien mag ook nog een keer komen om wat meer stroom te bezorgen. Hier en daar doet een stopcontact het, maar niet de lampen aan het plafond. Die we vanmiddag samen opgehangen hebben. Alleen de lamp op onze kamer doet het. Als alle kamers zo’n beetje klaar zijn kan er gekeurd worden door Aqualectra, de stroomleverancier.
In de tweede badkamer zit het muurtje erin tussen de wc en de douche, dat moest vandaag snel gebeuren, dan kan morgen de tegelzetter daar verder. Het is van waterhard gipsboard (of zoiets) en het snijden van dat spul geeft ongelooflijk veel stof. Alles wat je vastpakt is stof en zand. Heel irritant. Maar goed, hier moet ik even doorheen. Als het dan volgende week maar klaar is. Veel langer moet het niet duren. Die zooi, daar kan ik niet goed tegen.
En Ellen haar kamer is bijgewerkt, geschuurd en geschilderd. Morgen nog een laagje, dan is dat klaar. Kan het bed erin en dan zaterdag haar kast enzo.
De volgende die aan de beurt is, is Theo. Morgen ga ik daar de vloer schuren. Met een beetje geluk kan dan morgenavond een laagje coating erop. Bij Theo is er heel veel los gegaan. Dus misschien moeten er wel 2 nieuwe laagjes op. We wachten het maar even af. In het weekend kan hij makkelijk even logeren bij Arjan.
Ondertussen is de architect vandaag bezig geweest met het appartement. Er is al veel in elkaar geschroefd, maar het ligt nog plat. Nog een dagje knutselen en dan zit al het staal in elkaar. Dan is het wachten op de platen voor de muur. Zodra de muren staan moet de rest gauw opgebouwd, anders kan het in elkaar waaien. We zullen dit weekend weer eens een serie foto’s op de site zetten. Hopelijk hebben we nu ook gauw internet. De man van UTS was langsgeweest. Helaas was er een kabel stuk gegaan, aan het begin van onze kavel. Balen.
Gas is ook nog niet geregeld, maar nu kunnen we een gasfles lenen van de moeder van een meisje uit Thijs zijn klas. Thijs stond in geuren en kleuren te vertellen hoe het er momenteel aan toe gaat bij ons. Toen vertelde zij dat ze op elektrisch koken, dus de gasflessen over hebben. Ze zijn, geloof ik, wel bedoeld voor een vakantiehuisje ofzo, maar nu konden wij ze wel hebben tot we zelf gasflessen krijgen. Heel handig, want het kan nog wel een paar weken duren. Het schiet weer niet op bij de Isla, met het gas.