Sta Ana

Ard stond al om half 7 naast zijn bed. De kinderen sliepen nog. En ik heb ook lekker verder geslapen. Om kwart voor 9 schrok ik wakker.
Daarna moest ik wel hard werken. Vooral om de kinderen uit elkaars buurt te houden. Oftewel, het liep vandaag iets minder gesmeerd dan gister.
Theo is vanmiddag naar een klasgenoot geweest om te werken aan een presentatie. Ben benieuwd wat eruit komt. Het gaat nu om de laatste cijfers. En ik denk dat ik erger in de piepzak zit dan hij.
Om goed half 4 ben ik met Ellen naar Otrobanda gegaan. Daar hebben we de kerk opgezocht waar Zita haar eerste communie deed, samen met haar zus. We hadden de kerk snel gevonden. We waren zelfs nog veel te vroeg. Dus zijn we een paar winkeltjes in geweest, want de kerk staat midden in de stad. Snel een bermuda en een shirtje voor Ellen op de kop getikt. Bij elkaar 28 gulden, dat is minder dan 12 euro... Al vond Ellen het wel gek om met een plastic tasje de kerk binnen te komen, dus het tasje met de kleren hebben we verdonkeremaand in mijn schoudertas.
Vervolgens moesten we heel lang wachten, want de communicantjes waren er nog niet. Later bleek dat de kapster niet wist dat de kinderen om half 5 in de kerk moesten zijn, zij dacht dat het om 5 uur was.
Er was natuurlijk genoeg te zien, voor ons. Niet gewend als wij zijn aan zoveel kleur in de kerk. Veel bloemen, planten, siergordijnen, maar ook beelden, schilderijen, glas-in-loodramen met bijbelse afbeeldingen.
De juffen van de meisjes waren er ook. En een vriendinnetje van Zita, die eerst bij Ellen in de klas zat (en nu op het reguliere onderwijs zit). Verder was er een handjevol mensen, vooral familie.
We kregen een liturgieboekje waardoor we alles konden volgen.
Heel bijzonder om dit zo mee te mogen maken. Zita en Arindah waren in mooie, witte jurken, handschoentjes aan, haren mooi opgemaakt. Ellen verzuchtte: kunnen wij dit ook niet in de kerk doen?
Ik heb geprobeerd uit te leggen waar het verschil in zit, maar ik ben bang dat dat nog te hoog gegrepen is voor haar.
Daarna zijn we toch nog maar even meegegaan naar hun huis. Waar we een broodje met stoba kregen (stoba galiña=gestoofde kip, mmmm, lekker) en aardappelsalade.
Ellen heeft nog gesmuld van een tafel voor zoete lekkernijen. Volgens goed, Antilliaans, gebruik kregen we bij het naar huis gaan nog een bakje mee met lekkers. Zo grappig als je die cultuurverschillen meemaakt.

Thuis vertelde Ard dat de ramen van een school van de VPCO afgelopen nacht eruit zijn gebroken. Het was nog niet gerepareerd, dus er moest vannacht bewaking zijn. Dat was nog maar net geregeld en Ard moest die bewaking nog instructies geven. Om 9 uur vanavond. Terwijl hij al om een uur of 7 op school was, vanmorgen. Beetje lange dag, wel.