Nok erop, bezem kapot

Kom ik, ergens halverwege de ochtend, thuis, zijn ze bezig om de nokpannen erop te leggen. Wel fijn, zo voor het stormseizoen. Jaha, dat hebben we hier ook nog. Niet dat je er altijd veel van merkt, maar toch. Je wilt ook liever niet dat dan de pannen achter elkaar van het dak waaien.

Vanmorgen ben ik eerst met Arjan en Thijs naar de dokter geweest. Daar moet je wel even moed voor verzamelen, gezien het systeem dat ze hier hanteren. Trek een nummer, wacht tot je aan de beurt bent (3 kwartier verder) dan kun je naar de assistente gaan, wordt je geregistreerd, en dan moet je wachten tot je door zo'n luidspreker opgeroepen wordt. Op naam. Nou, daar moet je goed wakker voor zijn om je naam te herkennen.
Stond ik bij de assistente, die gelukkig goed Nederlands spreekt, vertelde ze dat de Nederlands-sprekende arts ziek naar huis was gegaan. Aangezien ik toen al 3 kwartier had gewacht, dacht ik: vooruit maar, alle Papiamentu woorden bijéén geharkt in mijn hoofd. Gaan met die banaan.
In de tijd die we daarna nog moesten wachten heb ik dus de zinnen lopen bedenken die de dokter uit moesten leggen wat de problemen waren met de jongens. Dat waren natuurlijk niet de dingen die je de eerste lessen Papiamentu leert.
Even goed is het gelukt. Daar ben ik best wel trots op. Het was trouwens ook een heel aardige dokter.
Thijs probeerde daar lekker de boel op stelten te zetten. Ja, die had zich al anderhalf uur ingehouden, het was wel op. En daar kwam ik ook voor: concentratieproblemen op school enzo. Graag een verwijzing voor de kinderpsychiater.
De dokter kon er wel om lachen. De juf op school kan er iets minder om lachen.
En Arjan heeft allemaal rode plekken onder zijn oksel. Eerst leek het op eczeem maar na een beetje googlen kreeg ik andere vermoedens. Schurft. Goed smeren, nu. En alle rode plekjes in de gaten houden.

Toen ik de jongens op school had gebracht, ben ik weer naar huis gegaan. Even relaxed geskyped met mijn ouders. M'n moeder is vandaag begonnen aan haar pensioen! Iets eerder dan verwacht. Een heuglijk feit. Ze heeft er gelijk lekker weer bij.

Vanmiddag hadden de kids weer Target. Nog maar een keer of 3, dit seizoen. Wat vliegt het jaar toch om.
En vanavond, toen Thijs aan het judoën was, heb ik een gesprek gehad met Arjan zijn juf. Hij had een heel mooi rapport, dus er was weinig te bespreken. Ik hoorde van de juf dat er wel een stuk of 8 kinderen uit zijn klas naar de Albert Schweitzer Havo-Vwo hopen te gaan, en ook nog eens een stuk of 12 uit groep 8a. Dus genoeg kinderen die hij kent.

Vanmiddag heb ik de elektricien ook nog even aan zijn jasje getrokken. Er is nl. iets fout gegaan bij de draadjes in de kamer: bij 1 knopje brandt er altijd licht. Aan de ene kant 3 en de andere kant op 1. Maar dat is niet de bedoeling. Nu hebben we in die ene geen lampje gedaan, dan ben je van het probleem af. Daar moet even iets aan gedaan worden.
In het appartement is hij ook al een behoorlijk eind. Er steken bij het stoppenkastje al aardig wat draden uit. Hij wil graag morgen verder: of we even de zooi op wilden ruimen, voor de muur met de buren. Toen keek ik wel raar. Er ligt nogal wat cement enzo. Daar bik je niet zo doorheen. Ik zei dat ik dat dan wel aan de bouwvakkers zou vragen, het was hun troep. En het was ook de afspraak dat zij dat op zouden ruimen.
O, in dat geval zou hij zelf wel overleggen met de aannemer, zei de elektricien. Nu hopen we dat het niet 4 weken duurt voor dat de aannemer dit klusje klaart. Ik hou mijn hart vast...
Ook de gasflessen zijn nog steeds niet geruild. Ard is het halve eiland af geweest om nieuwe flessen te vinden, maar alles is weer eens op. Grr. Sommige dingen zou ik wel graag veranderen: o.a. die gasflessen weg en aansluiting op een centrale gasleiding. Helaas zal dat wel een schone wens blijven.